1.

Poranek należał do tych typowych po długiej, trwającej prawie do rana imprezie i wypiciu sporej ilości alkoholu. Jeśli wliczy się w to fakt, iż ma się stuprocentową pewność, że nie znajduje się w swoim własnym pokoju, ba, nawet w swoim własnym mieszkaniu, potęguje jedynie rosnące uczucie kompletnego zdezorientowania z towarzyszącym mu bólem głowy. W takich wypadkach lepiej nie zastanawiać się i nie analizować, do czego właściwie doszło zeszłego wieczora. Najlepiej po prostu jak najciszej uwolnić się spod ciepłej pościeli na tym całkiem wygodnym łóżku, pozbierać porozrzucane po pomieszczeniu rzeczy i wymknąć się na zewnątrz. Cóż, pomysł ten nie świadczył być może o jakiejś wielkiej odwadze, ale chyba był najlepszą opcją. Tylko plany zwykle nam nie wychodzą, a nadzieja szybko ulatuje.

- Nie zostaniesz nawet na śniadanie? - usłyszała jego zachrypnięty od snu głos i w duchu przeklęła za swoją nieostrożność, trącając nogą komodę przy drzwiach. Mimo, że stała do niego plecami, na jej twarzy automatycznie odzwierciedliło się zażenowanie spowodowane tym, że nie zdążyła się jednak ubrać, a coś zwane jej „ciuchami” trzymała ściśnięte w rękach. Westchnęła głośno i przycisnęła ubrania do swoich piersi, by choć tyle zakryć jej obnażone ciało i z wielkim bólem odwróciła się w jego stronę. Przeżyła lekki szok, kiedy zamiast dalej palić się ze wstydu, jego zaspane oczy i rozwichrzone, jasno brązowe włosy przyprawiły ją o palpitację serca. Nie umiała inaczej jak tylko obserwować z uwagą umięśnioną klatkę i ten pewny siebie uśmiech na ustach.

- Zwykle nie jadam śniadań – odpowiedziała w końcu, gdy wreszcie oprzytomniała. Dlaczego on teraz tak na nią patrzył? Nie wierzyła, że z tą szopą na głowie i rozmazanym makijażem wyglądała atrakcyjnie.

- Dziwne, nie wyglądasz na osobę, która lubiłaby jakieś diety – czy ona się właśnie przesłyszała? Kobieta uniosła jedną brew do góry a jej zauroczenie szatynem szybko zamieniło się w złość.

- Sugerujesz, że jestem gruba? - zapytała wprost nerwowo. W odpowiedzi usłyszała śmiech.

- No wiesz, nie brakuje ci ciałka tam, gdzie trzeba – dodał zadowolony. Prychnęła i znów odwróciła się z zamiarem opuszczenia tego nieszczęsnego mieszkania, jak się okazało, posiadającego aroganckiego właściciela. Nawet już nacisnęła klamkę.

- Hej, no. Zaczekaj! - zwołał za nią i nim zdążyła cokolwiek zrobić, wyskoczył z łóżka i chwycił jej rękę. Poczuł, że przesadził. Sam w sumie nie rozumiał, dlaczego to powiedział.

- Jak szłam z tobą do łóżka to byłeś bardziej miły – warknęła do niego z wyraźną pretensją sprawiając, że tym razem on stał przed nią delikatnie zdumiony. Może mu ktoś wytłumaczy, dlaczego ciągle czuje przy niej to dziwne uczucie, mimo tego, że wypowiedziała dopiero jedno głupie zdanie? I dlaczego nie potrafi oderwać od niej oczu?

- Ale ja nie powiedziałem, że to mi się nie podoba – zawsze musiał mieć to swoje ostatnie słowo, bo raczej nie należy do osób, które szybko przyznają się do błędu. Ona mierzyła go przez moment wzrokiem.

- No raczej, skoro nie miałeś zamiaru poprzestać na jednym razie – odparła pewnie, patrząc w jego oczy. Miał ochotę otworzyć szeroko usta.

- Mówił ci ktoś kiedyś, że jesteś zboczona? - spytał, nie umiejąc nie uśmiechnąć się na jej odpowiedź. Cudne są te jej usta.

- Kilku by się pewnie znalazło – powiedziała znów wprawiając go w osłupienie i tym razem wyszła z pokoju – gdzie masz łazienkę? Skoro już zachęcasz mnie, żebym została dłużej to chociaż wezmę prysznic – rzuciła jeszcze przez ramię. Nie ruszył się ze swojego miejsca.

- Trzecie drzwi na prawo! – krzyknął za nią, a potem zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową. W tej chwili jedyne, czego chciał to pójście pod prysznic razem z nią, ale usłyszawszy dźwięk przekręcanego w drzwiach zamka, tylko ponownie się zaśmiał i skierował do kuchni.

Zapach świeżo zaparzonej kawy unosił się przyjemnie w powietrzu. Uwielbiała ten zapach a poranny kubek tego cudownego afrodyzjaka stanowił nieodłączny element każdego początku dnia. Teraz przynajmniej czuła się pewniej, siedząc swobodnie na wysokim krześle, wykąpana i odświeżona, mogąc podziwiać widok jego nagich pleców, podczas gdy on próbował usmażyć dla nich jajecznicę. Piła powoli białe latte z dwoma łyżkami cukru i nie umiała się opanować przed ciągłym zerkaniem na niego. Pewnie, gdyby nałożył choćby jakiś zwykły t-shirt uwolniłby ją od tych kuszących mąk.

- Ile masz lat? - tak nagłe pytanie zupełnie zbiło ją z tropu. Musiała odkaszleć kilka razy, bo zakrztusiła się kawą, słysząc to zdanie. Odpowiedziała dopiero po chwili.

- Mama cię nie nauczyła, że kobiet nie pyta się o wiek? - przekomarzanie się to chyba coś, co sprawiało jej największą frajdę w życiu. To także oznacza, że kochała flirtować.

- Uprawialiśmy już seks. Nie sądzisz, że teraz wypadałoby się poznać bliżej? - znów zadał jej pytanie, odwracając się w jej stronę, gdy uporał się wreszcie z ich śniadaniem. Która kobieta nie wygląda apetycznie w przydużej, męskiej koszulce, bez makijażu i niedbale upiętych włosach? Jeśli masz przed sobą taką rudą piękność, w dodatku w niedzielny poranek, ciśnienie samo się podnosi. A ona, nieświadoma tego jak wielkie robi na nim wrażenie, patrzyła na niego beznamiętnie i popijała kawę.

- Sarah, lat 25, 170 centymetrów wzrostu, waga 58 kilogramów...chcesz też znać moje wymiary? - powiedziała na jednym tchu. Jeśli jeszcze trochę się z nim podroczy to będzie jej wina, gdy znów się na nią rzuci. Lepiej więc niech go nie prowokuje.

- Dzięki, sam zdążyłem już wszystko ocenić – przyznał zadowolony, potwierdzając to łobuzerskim uśmiechem. Zrobiła jakąś dziwną minę, która go rozbawiła – a teraz tak na poważnie – zaczął – może chociaż powiesz mi, skąd jesteś, bo akcent niestety masz nietutejszy. - zaczął.

- Urodziłam się w Birmingham, część życia spędziłam w Hamburgu a teraz przebywam w Salzburgu – odparła tak...normalnie. Pierwszy raz zwróciła się do niego bez żadnych podtekstów i głupiego sarkazmu. Ponownie się zdziwił.

- Czekaj, czekaj... - zmieszał się lekko i podrapał po głowie – to chyba trochę bogata historia jak na osobę w tak młodym wieku – skomentował i miał nadzieję, że uzna to jako zachętę do dalszych wyjaśnień. Nie był wścibski, nie chciał wymuszać na niej jakichś zwierzeń. Był jednak zainteresowany tymi faktami z jej życiorysu.

Pierwszy raz uśmiechnęła się do niego chyba całkiem szczerze. Miała piękny uśmiech.

- Mój tata jest Anglikiem, mama Polką. Do jakiegoś piętnastego roku życia mieszkałam w Wielkiej Brytanii, potem tata rozwinął firmę w Niemczech i przenieśliśmy się tam całą trójką – wyjaśniła. Pokiwał głową i upił łyk swojej kawy, którą przecież ona sama zaparzała. Musiał sam się przed sobą przyznać, że była całkiem smaczna.

- Więc co porabiasz w Austrii, oprócz tego, że jesteś znajomą Sabriny? - znów spytał.

- Jestem prawą ręką swojego ojca – odparła – nadzoruję tu projekt na jego zlecenie.

- Masz rodzeństwo?

- Nie, jestem jedynaczką. Rodzice się rozwiedli. Coś jeszcze? - odpowiedziała zdawkowo i miał wrażenie, że chyba trochę się zagalopowuje. Po jej oczach poznał, że zaczyna się denerwować. Odchrząknął kilka razy.

- Przepraszam, może trochę przesadzam – nic na to nie odpowiedziała. W radiu grała piosenka Michaela Jacksona a między nimi zapanowała cisza. Nie wiedział już, jakiego tematu ma się podjąć.

- A ty? - zagadnęła go po dłuższej chwili, gdy zajął się dla odmiany nakładaniem jajecznicy na talerze. - przystojny, dobrze usytuowany i jak mniemam, utalentowany facet bez żony albo chociaż dziewczyny? - zawiesił na chwilę rękę z drewnianą łyżką nakładającą porcję śniadania. Zaraz jednak powrócił do swojego zajęcia.

- Nie mam nikogo – uciął krótko. Może i postąpił nie fair, bo sam przed momentem ciągnął ją za język, ale nie miał ochoty na taki temat. Postawił na blacie wysepki kuchennej talerze z parującym posiłkiem i koszyczek z posmarowanym masłem chlebem. Usiadł naprzeciwko milczącej kobiety, nawet na nią nie patrząc.

- Smacznego – bąknął do niej pod nosem i zabrał się za opróżnianie swojej porcji. Nie usłyszał jednak dźwięku choćby poruszenia ręką z drugiej strony. Wreszcie zaszczycił ją wzrokiem i to był jego błąd, bo niebieskie tęczówki przewiercały go na wylot. - dlaczego nie jesz? - spytał, bo nadal się nie odezwała.

Rudowłosa, ponownie go zaskakując, wstała ze swojego miejsca i okrążyła stolik, a on śledził ją wzrokiem. Po chwili znalazła się tuż przy nim i bez najmniejszego choćby zawahania, usiadła swobodnie na jego kolanach. Jej gęste, pachnące owocami włosy opadły na jego ramię a ciepło jej ciała w mgnieniu oka zaczęło na niego działać. Nawet ani krztyny nie rozumiał powodu, z jakiego to zrobiła, ale szczerze powiedziawszy miał to totalnie gdzieś, gdy siła jej oczu niemal go zahipnotyzowała.

- Znam twoją historię jak wszyscy – dopiero po paru sekundach zorientował się, o czym mówi. Cały zesztywniał. Odchylił się od jej twarzy na ile był w stanie i w ciągu tej jednej chwili miał ochotę, by wyszła. Nie mógł tego nazwać złością, lecz jej towarzystwo zaczęło go drażnić a jego marzeniem było pozostanie samym.

Ona doskonale zdawała sobie sprawę, że uderzyła w jego czuły punkt. Rosnącą irytację wyczytała z jego oczu. Może to był błąd, może nie powinna ewidentnie sugerować, że zna prawdę? Nikt nie wie, co ten facet czuje w środku na wspomnienie tak istotnego dla jego życia zdarzenia. Wzdrygnęła się, bo nie potrafiłaby teraz tak po prostu opuścić jego mieszkania. To trudne do wytłumaczenia. Zareagowała instynktownie, nie do końca przemyślawszy ten ruch. Pocałowała go. Głęboko i namiętnie z nadzieją, iż zaraz jej nie odepchnie.

Nie uczynił tego.

Po prostu włożył rękę pod koszulkę, jaką miała na sobie i robił z nią, co chciał. A ona momentalnie zapragnęła, by wziął ją na tym nieszczęsnym i niczemu niewinnym blacie.

Cóż, tak też zdecydował.

- Sarah?

- Mhhh..? - mruknęła leniwie. Uśmiechnął się na ten dźwięk.

- Bedziemy się jeszcze spotykać? - podniosła się na łokciu opartym o kanapę i zerknęła na niego niepewnie. Piękno jej włosów zapierało mu dech w piersiach. Zwyczajnie nie mógł się powstrzymywać, by co chwilę ich nie dotykać i nie zacząć się nimi bawić. Nie wyobrażał sobie, że niedługo pewnie wyjdzie z jego mieszkania, a on nigdy więcej jej nie zobaczy.

- Chcesz, żebym została twoją dobrą przyjaciółką? - jego czekoladowe oczy zaśmiały się razem z nim. Miał śnieżnobiały, uroczy uśmiech. Podobał jej się. Położyła drugą dłoń na jego torsie i zaczęła robić na nim kółeczka przez koszulkę.

- Możemy na razie tak to ująć – stwierdził po krótkim zastanowieniu się. Chyba nie zrobiło jej się przykro, a tak naprawdę możliwość spotykania się z nim w jakichkolwiek warunkach ją satysfakcjonowało. Przynajmniej na razie.

- Okej, tylko musimy ustalić miejsca naszych schadzek tak, żeby Thomas i Sabrina się nie domyślili – powiedziała całkiem poważnie. Mężczyzna podobnie w jakiś sposób nie był z tego pomysłu zadowolony.

- Nie miałem raczej na myśli zwykłego seksu – przestraszył się swoich słów, bo nie to miał zamiar powiedzieć. Właściwie nie wiedział, co ma powiedzieć. To się samo powiedziało. Tak jakby jego mózg nie zamierzał z nim współpracować.

I dlaczego, do cholery, ona nie odpowiadała? Mogłaby chociaż się zaśmiać albo znów rzucić jakąś ciętą ripostę. Albo zwyczajnie mu odmówić. Bo zgodzić to chyba jednak się nie planowała. Wszystko byłoby lepsze od tej ciszy.

- Czas już na mnie. Jest dosyć późno – w końcu się odezwała, ale nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Pierwszą myślą, jaka przyszła mu do głowy, było zagrodzenie drzwi wejściowych i pod żadnym pozorem nie pozwolić jej na opuszczenie jego mieszkania. Kompletnie nie rozumiał toku myślenia, jakim kierowała się jego głowa. Przecież to była jedna noc, z jedną obcą mu kobietą. Bez zobowiązań, po prostu dobra zabawa za obustronną zgodą. Co mu strzeliło do łba?!

- Zaczekaj, chociaż cię odwiozę – zaproponował zupełnie spontanicznie i sam nie wiedział, czy robi dobrze.

- Nie ma takiej potrzeby – odparła niemal natychmiastowo. Mężczyzna pokiwał tylko głową a ją coś zakuło w środku. Ale czego się spodziewała? Że zacznie ją zatrzymywać i prosić, by jeszcze trochę została? Przecież to niedorzeczne. To była jedna noc, z jednym obcym jej mężczyzną. Bez zobowiązań, po prostu dobra zabawa za obustronną zgodą. Ona posiada swoje życie, w zupełnie innej rzeczywistości i swoje obowiązki. Ich spotkanie było zupełnie przypadkowe i nie miało skończyć się tak, jak skończyło. Tylko dlaczego poczuła jakiś smutek? Bo nie chciał za nią pobiec i nie pozwolić jej odejść? Nie jest już nastolatką, nie kręcą ją takie rzeczy.

Nie czekała na jego ruch. W spokoju wróciła do sypialni i przebrała w swoje rzeczy. Zebrała wszystko, co należało do niej i skierowała w stronę wyjścia a on podążył za nią. Oboje mieli spuszczone głowy i jakby krążyli w swoich myślach. Nie rozumieli, co się nimi stało i że tuż za tymi drzwiami czeka ich szara rzeczywistość.

- Sarah...- zaczął i chyba mógłby się zaśmiać z absurdalności tej sytuacji. Chyba nie chciał kończyć tego pytania – może...może chociaż wymienimy się numerami?

To ona teraz się zaśmiała. Miała piękny, melodyjny głos. Znów zapatrzył się w jej oczy i poczuł się jakoś dobrze. Po chwili wyciągnęła ze swojej małej kopertówki jakiś długopis, sama nie wiedząc skąd go w ogóle ma, i napisała mu na nadgarstku swój numer telefonu.

- Czuję się jak piętnastolatka – przyznała, bazgrząc cyfry na jego ręce.

- Ja tak samo – zaśmiał się.

Czy już mówił jak uroczo wyglądała w tej dopasowanej sukience? Na jak nieziemsko zgrabne nogi nałożyła wysokie szpilki?

- To...do zobaczenia – powiedziała w końcu, nie wiedząc, jak ma się z nim pożegnać. Liczyła na jakąś jego inicjatywę. A łapać go za rozporek wczoraj w nocy to nie miała żadnych skrupułów...

- Do zobaczenia.. - zawtórował. Chyba powinien teraz ją pocałować. Tak, tak należało zrobić....w końcu mają zamiar się jeszcze spotkać. I zamierzał z ochotą to uczynić, ale jego poczynania poprzedził dzwonek do drzwi.

Oboje byli zaskoczeni, ale szatyn zdecydował się przekręcić zamek i otworzyć drzwi. Ona automatycznie zaczęła się stresować i nie wiedziała, jak ma postąpić. Szatyn pomyślał, że najpierw powinien był zajrzeć przez wizjer, a dopiero potem uchylić drzwi, jak mniemał, oficjalnie zapowiedzianym gościom. Przecież jest niedziela, prawie południe. Kogo innego mógłby się spodziewać?

Do środka wkroczyła starsza kobieta, grupo po pięćdziesiątce. Na rękach trzymała małe, około półtoraroczne dziecko. Uroczą blondyneczkę. Jakież było zdziwienie, gdy jej wzrok zlustrował najpierw rudowłosą, jej niezbyt skromny strój a potem powędrował na twarz szatyna.

- Dzień dobry... - przywitała się chłodno, nie wykazując jednak zbytniego zaskoczenia tą sytuacją. Mężczyzna musiał szybko otrząsnąć się z tego szoku.

- Dzień dobry – odpowiedział.

- Dzień dobry i...do widzenia – wtrąciła młodsza z kobiet, zerkając nerwowo na szatyna. Chciała jak najprędzej wydostać się z tego mieszkania i nigdy nie wiedzieć kim jest ta babka i to małe dziecko. Albo wolała po prostu tego nie wiedzieć. Nie ważne. - pójdę już, Gregor.

Nie zdążył zareagować, gdy minęła starszą z nich w drzwiach a on zdołał usłyszeć tylko stukot jej obcasów. Właściwie nie do końca jeszcze oprzytomniał. Dźwięk jej kroków powoli zanikł, a on musiał zmierzyć się z codzienną rzeczywistością.

***

I jak się podobał rozdział pierwszy? Wbrew pozorom czeka tu na Was akcja a nie tylko upojne noce między naszą dwójką. Komentujcie, kochane!

Standardowo umieszczam ankietę dotyczącą komentujących czytelniczek/nie komentujących czytelniczek. Serdecznie zachęcam do oddania głosów, bo chcę wiedzieć, czy coś tu zaczyna się rozkręcać :)

Kochane, wierzcie mi, że zaglądam do zakładki SPAM i chętnie wejdę na Wasze opowiadania, by je przeczytać i skomentować tylko dajcie mi troszkę czasu. Możecie pozostawiać linki do swoich prac!

Pozdrawiam :*